“Als je een raket had, stel je voor zeg, als je een raket had, stel je voor…” Geconcentreerd bewegend met zijn armen moedigde meester Meijer ons aan. Dus zongen we, nog verder voortgestuwd door het soms vreemd golvende geluid van het 45-toeren plaatje (kant a: kinderkoor èn begeleiding, kant b: alleen begeleiding) Voor onze neus een velletje papier met de door meester uitgeschreven liedtekst, in de stemmige roze of lila afdruktinten van het vloeistofkopieerapparaat.

Ginnegappend met mijn buurman (“Je drukte op een knopje en hup daar ging je” dat was toch té simpel, dit was de vijfde klas hoor) keek ik met een schuin oog naar het nieuwe meisje, Irene. Ze had tot nu toe in de klas nog geen woord gezegd. Ook bij zingen deed ze er het zwijgen toe, zag ik nu.

Toen de wij en de grammofoon weer stil waren en iedereen druk was met een cijfertaak, deed meester iets doms – of misschien wel iets dappers. Hij hurkte neer bij Irene, en vroeg haar -wij luisterden al cijferend ademloos mee – of ze een liedje wilde zingen. Toen ze stoïcijns naar haar tafeloppervlak bleef staren begon hij zelf een regel voor te zingen. Ze zong niet mee. Wat hij ook probeerde, Irene bleef stug zwijgen. Einde poging.

Door dit alles was ik wel nieuwsgierig geworden naar haar stem. Een paar dagen later verbaasde Irene ons allemaal tijdens de leesles door met een wat gehaaste maar inlevende stem vlot een stukje voor te lezen. Ze drukte op een knopje, en hup daar ging ze. En daarmee was ze definitief aangekomen in de klas.