Op weg naar ons vakantiehuis hadden we halverwege een hotelletje gereserveerd. Dachten we, want toen we zoals afgesproken rond middernacht met tassen en instrumenten tegen de glazen deur duwden gaf die niet gastvrij mee, maar bleef stug gesloten. Wat nu? Het klassieke kloppen en roepen dan maar. “Allo, allo” zeg je dan in het Frans. En warempel, een energiek ogende man maakte zich los uit het halfduister en opende de deur. Bij de balie bleek er geen notitie gemaakt te zijn van onze telefonische reservering van eerder op de dag. Hij wees naar onze gitaarkoffer. “Muzikanten? Zingen jullie ook?” Jazeker, júist. “Ik hou van zingen, kennen jullie Lionel Ritchie?” Hij begon zachtjes “I’ve been alone with you inside my mind…” te zingen. Hij had een leuke stem. We konden natuurlijk niet achterblijven en al spoedig klonk een gedrieënlijk gezongen “Hello, is it me you’re looking for?” door de nachtelijke hotelgangen.

Boven ons hotelbed hing een soort wandtapijt met zilverachtige paarden erop. De douche bood volop warm water en we hadden een heerlijk bed. Er lagen folders met hoe duurzaam ze alles deden. Maar het allermooist aan dit hotel was in geen folder of online rating terug te vinden: de receptionist die samen met zijn late gasten een lied zingt.